Mijn eerste marathon moet een bijzondere zijn

Mijn naam is Reinder van der Veen. Ik ben 33 jaar en ik woon in Kollumerzwaag. Ik ben al 6,5 jaar getrouwd met Esther. Samen hebben wij twee dochters Marrit (5) en Anieck (3). Op 27 september 1990 werd ik als 4-jarige jongetje ziek. In het ziekenhuis te Groningen werd al snel duidelijke dat ik acute Leukemie had. Voor mijn familie en vrienden was dit een verschrikkelijke tijd. Na vele chemotherapieën en ziekenhuis opnames heb ik de ziekte overwonnen. Helaas blijf ik geconfronteerd met mijn verleden door levenslang in behandeling te blijven bij het Prinses Maxima centrum te Utrecht.

Ik ben al enige tijd aan het hardlopen, en door mijn oud-dorpsgenoot Piet Boelens ben ik geïnspireerd geraakt om voor Kika geld in te zamelen en een marathon te gaan lopen. Ik heb contact gezocht met Piet en daarna volgde al snel mijn aanmelding voor de marathon in Berlijn. 27 september 2020 is het voor mij 30 jaar geleden dat ik ziek werd. Ik heb gekozen om voor Kika mijn eerste marathon te lopen in Berlijn. Dit heeft voor mij een speciale reden met emotionele gedachten.

Mijn eerste sponsor actie die ik heb opgezet na mijn aanmelding, is een statiegeldzuil plaatsen bij de lokale supermarkt. Deze actie loopt zo goed, dat mijn statiegeldzuil na 8 maanden er nog staat en dat de opbrengst voor Kika al richting de €1000,- euro gaat. Ik heb samen met mijn gezin op braderie’s gestaan om leuke accessoires te verkopen voor jonge kinderen. In februari wordt er in onze plaatselijke kroeg een week lang geheimer zender gedraaid. Waarvan de opbrengt naar mijn goede doel Kika gaat. In april organiseer ik een sponsorloop op de basisschool van onze kinderen. Vooraf gaan we alle klassen langs om een kleine presentatie te geven. En op de dag van de sponsorloop komt de Kika-beer ook even langs!

Ik heb nog twee shirt acties op gezet. Ik heb al vier bedrijven bereid gevonden om mij te sponsoren met hun logo op mijn kika-shirt. ‘En jouw naam op mijn rug’? Voor elk kilometer komt er een naam om mijn rug te staan. Zo hoop ik 42 namen op mijn shirt te krijgen. Daarnaast blijf ik hardlopen en gaan mijn gedachten uit naar alle zieke kinderen die deze vreselijke ziekte hebben. Elke stap die ik zet weet ik waarvoor ik het doe. Ik weet hoe het is om ziek te zijn. Gelukkig heb ik het niet bewust meegemaakt maar het litteken blijft voor altijd. Ik heb toen niet opgegeven, en ik ga dit nu ook niet opgeven. Kinderen horen niet ziek te zijn, maar horen te spelen!

• Facebook
• Twitter
• Linkedin
• Whatsapp
• Whatsapp
• Mail