Van shitmuziek naar schijtmentaliteit
HURDEGARYP – ‘Texas Hold ‘Em’-achtige vibes schallen vrijdagochtend uit de speakers in de muziekstudio in Leeuwarden. In een leren bureaustoel, achter een paneel met kobaltblauwe lichtstralen, prutst Hoodie aan nieuwe beats. Een hoodie? Dat winterse kledingstuk met capuchon? Ja, exact. Hoodie mét een hoodie, vanochtend een zwarte met lange koorden. Hoodie zonder hoodie is als een dj zonder draaitafel, als een festival zonder muziek. Eerst was Hoodie een koosnaampje, nu een trademark. Harde kernvrienden noemen hem als prank Hoodie (sterallures krijgen is een no-go), voor zijn voetbalteam VV Hardegarijp en schoolmatties is hij eveneens Hoodie. Thuis, in ‘the place to be’ Hurdegaryp is hij Thomas Dol (23). De muzieknoten en akkoorden stromen al van jongs af aan door zijn aderen. Net als een terugkerende knaagstem en twijfelstof. Na de scheiding van Hoodies ouders, verhuizingen en een groot trauma betreedt hij dan eindelijk het grote podium. Maar dan gaat het plots helemaal mis.
HURDEGARYP – ‘Texas Hold ‘Em’-achtige vibes schallen vrijdagochtend uit de speakers in de muziekstudio in Leeuwarden. In een leren bureaustoel, achter een paneel met kobaltblauwe lichtstralen, prutst Hoodie aan nieuwe beats. Een hoodie? Dat winterse kledingstuk met capuchon? Ja, exact. Hoodie mét een hoodie, vanochtend een zwarte met lange koorden. Hoodie zonder hoodie is als een dj zonder draaitafel, als een festival zonder muziek. Eerst was Hoodie een koosnaampje, nu een trademark. Harde kernvrienden noemen hem als prank Hoodie (sterallures krijgen is een no-go), voor zijn voetbalteam VV Hardegarijp en schoolmatties is hij eveneens Hoodie. Thuis, in ‘the place to be’ Hurdegaryp is hij Thomas Dol (23). De muzieknoten en akkoorden stromen al van jongs af aan door zijn aderen. Net als een terugkerende knaagstem en twijfelstof. Na de scheiding van Hoodies ouders, verhuizingen en een groot trauma betreedt hij dan eindelijk het grote podium. Maar dan gaat het plots helemaal mis.
Als Thomas begin dit jaar de stage opklimt, lijkt het alsof hij al jaren op het podium staat. Maar niets is minder waar. Hij heeft een lange weg achter de rug, vol met hobbels en kuilen. Een weg die in 2014 start, het jaar waarin hij op zijn keyboard begint te pingelen. Moeder Hoodie prees namelijk een keyboardles aan in Hurdegaryp. Met zijn vingers danst hij over de gladde en glanzende toetsen. Lang kan het hem niet bekoren. Thuis pielen is de shit. Hij wil zelf uitproberen, experimenteren, vallen en weer opstaan. Dat is de key tot succes. Maar wat wil hij nou eigenlijk precies? Piekerend stelt hij de start van zijn muzikale carrière uit. Een paar jaar later begint hij alsnog en gooit hij het over een andere boeg – zoals later wel vaker zal gebeuren.
Beats By Thomas is zijn nieuwe naam, maar al snel verandert hij van die ‘sukkelige’ naam naar DJ Jewelstar. Juwelenster op z’n Nederlands, of Juwielstjer, voor de Friezen. Hoe je de shownaam ook kneedt, toesnijdt of omzet: jaloerse en plagende medescholieren classificeren het pseudoniem als ‘dom’. Dat doet pijn. Het is een random luxe naam zonder directe connectie met Thomas. Wél vertegenwoordigt de artiestennaam een identiteit. Die van een dorpse knul, dromend van een act op werelds grootste dancefestivals, net als Avicii. Een groentje op muziekgebied die Yellow Claws trap-elementen als ‘vet’ beschouwt. Een rustige brugpieper met een artiestennaam: als Martijn Garritsen de stage zou verbouwen, zou de tent ook leeglopen.
Doorzetten
Oefenen dus. In zijn slaapkamer, met eenpersoonsbed, kledingkast en ruimte voor een bureau met speakertjes, een draaitafel met twee decks. Hij is ready to mix. De set schafte hij aan met vader Hoodie, die erg supportive is. De trillingen van Thomas’ beats laten het huis op zijn grondvesten schudden. De bas krijgt de schuld. Moeder Hoodie beweegt haar hoofd herhaaldelijk van links naar rechts, maar niet op de maat van de muziek. Of het wat zachter kan? Gewoon doorgaan, denkt hij.
En van het één komt het ander. In de jeugdsoos, waar stuiterballen chillen en de chips- en cola-aroma de ruimte vult, wekt hij de speakers tot leven. Op school leert hij de jennende rotte appels een lesje doorzettingsvermogen. Als DJ Thomas steelt hij de show op het eindfeest, waar lichtvlekken over de muren lopen, sparkles de kantine tot leven wekken en bangers uit luidruchtige monsters stampen. In een hoekje rijst Thomas op uit de schaduw. Met zijn opengeklapte laptopje en draaitafel laat hij de gedownloade songs vloeiend in elkaar faden. ‘Shape of You’ van Ed Sheeran, Luis Fonsi’s ‘Despacito’ en ‘Something Just Like This’ van The Chainsmokers zijn tracks waar de bruggers op losgaan.
Toch is dj’en niet de shit. Een tijd later ligt de dj-set onder een metersdikke laag stof. Daarvoor in de plaats gekomen is de muziekstudio in Leeuwarden, waar hij muziek ‘maakt’. Zijn onzekerheid verwerkt hij in lyrics. Wat als mensen zijn muziek niet leuk vinden? Wat als hij faalt? Honderden projecten volgen. Allemaal vinden ze hun weg naar de prullenbak. De kwaliteit is slecht, ze zijn onaf of niet in zijn stijl. Pijnpunten stapelen elkaar in rap tempo op. Zie je wel, denkt hij, ik kán het niet. Na de driejarige mbo-opleiding Retail Management (het vak Financieel was terror), belandt hij toch bij Sound Design in Neushoorn. Hij is geen Thomas meer, maar Hoodie.
Wie is Hoodie werkelijk?
Na de eerste keer performen in de kleine zaal van het plaatselijk MFC volgt al gauw een transfer naar de mainstage. ‘Wow! Hiphop in Hurdegaryp!’, reageren dorpelingen vol ongeloof, alsof ze jaren van de buitenwereld zijn afgesloten. De fans zien een zelfverzekerde jongen die zijn droom najaagt. Maar schijn bedriegt. Terwijl hij het podium op slentert in It Maskelyn, hangt in de zaal een zweterige lucht. Er is geen weg meer terug. Duizenden gedachtes gaan in hem om. Zijn tranen zijn niet te onderdrukken en rollen als rotsen van zijn rode wangen. Eten gaat amper, voor en achter komt alles eruit. Dat gebeurt elke ochtend. Het getal op de weegschaal wordt lager en lager.
Waar Thomas zijn muzikale jeugd vol passie en grotendeels onbezorgd doorkomt, worstelt Hoodie met onzekerheid. Hij haalt liedjes offline, zijn eerste nummer is ‘poep’. Voor familie voelt het als een optreden in de Ziggo Dome, maar het blijkt ‘fucking’ Hurdegaryp. Thomas’ erfenis van onzekerheid drukt hard op zijn schouders. Zijn verleden achtervolgt hem opnieuw. Daarnaast lustten zijn ouders op z’n tijd wel een drankje. De gebeurtenissen laten emotionele littekens achter.
Betere tijden
Er moét wat veranderen, dit gaat de verkeerde kant op, denkt hij. Hoodie volgt therapie en laat de drank links liggen. Muziek heelt wonden. Net als de tijd doet. Dat gebeurt ook bij Hoodie. Ondanks ‘rare’ teksten als ‘Ik race door de wijk’, terwijl hij geen rijbewijs heeft en ‘Ik hoor schoten in de wijk’, terwijl hij in Hurdegaryp leeft. Nummers moeten wel realistisch zijn. En catchy. Beatblocks overlevend, breidt hij zijn oeuvre uit. Stiekem kijkt hij naar het aantal streams. Weer swipen, nog een keer refreshen. Een fan uit Haarlem! En Afrika! Twee liefhebbers luisteren tegelijk naar zíjn nummer!
Het is 2025 als Hoodie het podium van dorpsfeest de Noflike Jûng betreedt. Borst vooruit, hoofd omhoog. Door zijn gedol on stage struikelt hij bijna over de microfoondraad. Als een katachtige klautert hij heen en weer, op twee benen. Dansend tussen hoopjes onzekerheid. Tientallen handpalmen vliegen in een ritmisch tempo naar elkaar toe. De rotte eieren en tomaten accepteren hun plek in de tas. En who cares? Hoodie zit in zijn ‘fuck off-periode’. Met moeder Hoodie en opa vooraan zijn zijn trouwste fans in the building. Van de podiumangst en stress is hij af, die heeft-ie tijdens het betreden van het podium ‘verloren’. En laat zijn nieuwe single nou net zo heten.
Stuur je tip, video of foto's naar:
0511-441202 of nieuws@rtvnof.nl.